Demon i obrońca
W mitach celtyckich wilk przedstawiany jest zarówno jako zwierzę przyjazne człowiekowi, jak i jego wróg. W kulturze Celtów zawsze podkreślano konieczność noszenia jako talizmanu szczęścia przedniej łapy wilka lub chociażby jego kłów. Pełniły one rolę amuletów strzegących swoich posiadaczy przed złym urokiem i klątwą. Jednak żyjących wilków bardzo się bano, co skutkowało robieniem na nich sideł i innych pułapek.
Mimo że był „dostawcą” dobroczynnych amuletów, wilk nie cieszył się dobrą sławą w kulturze celtyckiej. Wyrażenie „cu glas” oznaczające wilka to określenie kogoś lub czegoś wykluczonego ze stada, w dosłownym tłumaczeniu – „banitę”.
W wielu celtyckich legendach opowiadają o tym, jak niektóre znane z mitologii Zielonej Wyspy postacie zostały za młodu porwane przez wilczycę. Mowa w nich jest i o tym, że wielu władców pradawnej Irlandii na swój dworze sprowadzało watahę wilków, która niejako była zakładnikami ludzi, co miało gwarantować, iż wilki nie będą im szkodziły.
W celtyckich obrazach sakralnych już kiedy na arenie życia Celtów pojawił się św. Patryk, wilk niekiedy towarzyszył niektórym bóstwom, które miały przeszkadzać w przyjęciu chrześcijaństwa przez lud Szmaragdowej Wyspy.
Dla przykładu na kotle z Gundestrup wizerunek wilka znajduje się po przeciwnej stronie do symbolu chrześcijaństwa, jakim jest jeleń. Wilk tutaj symbolizuje siły demoniczne, zło, które dotyka ludność celtycką, a nawet jest oznaką jej śmierci.
Wilk był bohaterem wielu celtyckich artefaktów. To właśnie na wilka urządzało się polowanie. Pod postacią wilka bywała przedstawiana bogini wojny Morrigan. Podobno gdy wojna zakończyła się zwycięstwem strony, za którą nie optowała wspomniana, zawsze żądna krwi bogini, otaczające ją wilki karmiły ją własną krwią.
Według wierzeń celtyckich druidzi potrafili przemienić człowieka w wilka, co było straszliwą karą za złe postępowanie. Mieli robić to za pomocą czarów, którymi się parali.
Znana jest też w kulturze celtyckiej legenda o wilczycy obdarzonej zdolnością mówienia ludzkim głosem i przepowiadania przyszłości. To ona miała jakoby przepowiedzieć pewnemu kapłanowi z hrabstwa Meath, jaki miał los wkrótce spotkać Zieloną Wyspę.
Wilk w kulturze pradawnych Celtów przez wieki uosabiał również siły demoniczne. Wilczą moc, jak wierzono, posiadali celtyccy wojowie, którzy sztuki wojennej nauczyli się od Wikingów. Byli to niezrównani w walce, nieodczuwający strachu i nieznający litości wojownicy. Zawsze byli potężni i budzili grozę. Wierzono, że podczas bitwy wcielają się w nich duchy wilków i niedźwiedzi i że żadna ludzka siła nie jest zdolna im się przeciwstawić.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.