Umowa na zero godzin to taka, w której jesteś gotowy do pracy, ale twoje godziny pracy nie są określone w twojej umowie o pracę. Taka umowa wymaga, abyś był dostępny przez określoną liczbę godzin tygodniowo lub w razie potrzeby, ale nie masz gwarancji określonej liczby godzin pracy ani tego czy będziesz miał zajęcie.
Pracowników zatrudnionych na umowy zerogodzinowe chroni Ustawa o organizacji czasu pracy z 1997 r. (nie dotyczy ona jednak pracy dorywczej) oraz Ustawa Employment (Miscellaneous Provisions) Act 2018, która wzmocniła prawa pracownicze w kilku obszarach i zakazuje obecnie zawierania umów zerogodzinowych.
Zakaz umów zerogodzinowych
Kontrakty zerowe są w większości przypadków zakazane, ale są pewne wyjątki. Tego typu umowy są dozwolone, kiedy do wykonania jest:
-
praca o charakterze dodatkowym, np. w trakcie trwania projektu, konferencji, pakowania prezentów, etc.;
-
praca wykonywana w sytuacjach awaryjnych;
-
krótkoterminowa praca na zastępstwie.
Zagwarantowana liczba godzin pracy
W przypadku gdy twoja obecna umowa o pracę nie podaje dokładnie średniej liczby godzin tygodniowo, w których faktycznie pracujesz w okresie 12 miesięcy, masz prawo do umowy gwarantującej ci liczbę godzin (banded hours).
Umowa banded contract daje ci prawo do uśrednionej liczby godzin pracy przez kolejne 12 miesięcy w tzw. paśmie. Istnieje 8 pasm obejmujących określoną liczbę godzin tygodniowo (np. 6–11 lub 11–16 godzin tygodniowo).
Prawo do minimalnej płatności
Pracownik zatrudniony na umowę zerogodzinową, który przepracował mniej niż 25 proc. swojego potencjalnego czasu w dowolnym tygodniu, powinien otrzymać wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia zależy od tego, czy masz pracę, czy nie.
Jeśli zostaniesz wezwany do pracy, ale odesłany do domu, bo nie masz pracy, musisz otrzymać minimalną zapłatę za 25 proc. możliwych godzin do przepracowania lub za 15 godzin, w zależności od tego, która kwota jest niższa. Zasada ta nie dotyczy nagłych wypadków, wyjątkowych okoliczności lub krótkoterminowej pomocy.
Na przykład musisz być dostępny przez 20 godzin tygodniowo, ale nie wezwano cię do pracy. Masz prawo do zapłaty za: 15 godzin lub 25 proc. z 20 godzin, czyli zapłatę za 5 godzin. W tym przypadku otrzymasz wynagrodzenie za 5 godzin, bo ta kwota jest niższa.
Twoje wynagrodzenie powinno być obliczane jako 3-krotność krajowej płacy minimalnej lub jeśli dotyczy, 3-krotność minimalnej stawki godzinowej określonej w rozporządzeniu o zatrudnieniu (ERO).
Masz trochę pracy
Jeśli masz trochę pracy, powinieneś otrzymać wynagrodzenie za 25 proc. możliwych dostępnych godzin lub za 15 godzin, w zależności od tego, która kwota jest niższa.
Przykład: Musisz być dyspozycyjny przez 20 godzin tygodniowo i masz 3 godziny pracy. Masz prawo do otrzymania wynagrodzenia za 2 godziny, co daje ci do 25 proc. godzin kontraktowych.
Obliczanie minimalnej płatności
Krajowa płaca minimalna wynosi 10,50 euro za godzinę. W przypadku jeśli nie masz pracy (10,50 euro x 3 x 5 godzin) = 157,50 euro brutto.
W sytuacji jeśli masz 3 godziny pracy (10,50 euro x 3 x 2 godziny) = 63 euro brutto.
Ta minimalna stawka płatności nie ma zastosowania, jeśli jesteś pod telefonem.
Gdzie składać zażalenie
Możesz egzekwować swoje prawa, kierując spór z pracodawcą do Komisji ds. Stosunków w Miejscu Pracy – Workplace Relations Commission i skorzystać z internetowego formularza skargi znajdującego się na stronie workrelations.ie.
Powinieneś to zrobić w ciągu 6 miesięcy od wystąpienia sporu. Termin ten może zostać wydłużony o kolejne 6 miesięcy, jeżeli istniała uzasadniona przyczyna opóźnienia.
Opracowanie: „Nasz Głos” na podstawie materiałów Citizens Information
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.