Status celtyckiej kobiety

Kobiety celtyckie od zawsze posiadały wysoką pozycję w społeczeństwie. Była ona nieporównywalna z tą w świecie grecko-rzymskim, gdzie panował patriarchat, który marginalizował znaczenie kobiet.

Szczególnie jesienią

Kobiety celtyckie nie były usunięte na drugi plan społeczeństwa. Grecki pisarz Posejdonios uważał, że są wzrostu swych mężów i podobnej siły, natomiast Ammianus Marcellinus podawał, że przewyższały mężczyzn podczas wszystkich obrzędów, a nawet w sztuce wojennej.

W początkach jesieni kobiety celtyckie składały rytualne podziękowania bogom za obfitość plonów, a także zanosiły prośby, aby ich rodziny przetrwały zimę. Celem zjednania bogów malowały twarze w symbole słońca i gwiazd. Z biegiem czasu wykonywały stosowne do tych ceremonii naklejki, które również umieszczały na twarzach.

Aby w szczególny sposób podkreślić swoją odwagę i nieustępliwość na polu walki, kobiety początkowo malowały, a potem naklejały na twarze różne symbole, które miały odstraszyć przeciwnika, a jednocześnie zjednać bogów-opiekunów.

Celtyckie władczynie

Znamy z historii kilka kobiet celtyckich, które sprawowały władzę nad całymi społecznościami. Warto w tym miejscu wymienić królową Brygantów – Kartymanduę, a także Boudikkę, królową Icenów, która nie tylko znajdowała się na czele swojego plemienia, ale przewodziła też zjednoczonej armii wszystkich plemion południowej Brytanii, które brały udział w powstaniu przeciwko Rzymowi.

Powstanie to miało miejsce w 61 roku n.e. Wypadałoby w tym miejscu nadmienić o kobietach z irlandzkiego eposu zatytułowanego „Tain Bo Cuailnge”, które przewodziły krajom: Madb, Scathach czy Aife.

Notatki z Imperium Rzymskiego

U rzymskich pisarzy przeczytać możemy o kobietach, które były u Celtów własnościami grupy dziesięciu lub dwunastu mężczyzn. Kobiety te nosiły naklejki w formie czerwonych plamek, co oznaczało, że są łatwo dostępne dla płci przeciwnej. W świecie Celtów występowało kilka rodzajów małżeństw, w tym także na czas określony.

Aranżowanie małżeństw

Praktyką celtycką było tak zwane aranżowanie małżeństw. Działo się to najczęściej pomiędzy władcami bogatych plemion, celem przypieczętowania sojuszu. Dziewczynki obiecane przyszłemu mężowi nosiły na twarzach naklejki maleńkiego czarnego kwiatu.

Jednakże, celtyckie kobiety mogły też same wybierać sobie partnerów. Musiały jednak pamiętać, aby dobrać męża z tej samej warstwy społecznej, zgodnie z Kodeksem irlandzkim. Po zawarciu małżeństwa kobieta dalej należała do rodziny, z której pochodziła. Często też pochodzenie jej dziecka określało imię matki – jak w przypadku „świętego Kolumbana, syna Eithne”.

Żona na piedestale prawa

Dzięki takiemu systemowi prawnemu, żona mogła bez przeszkód starać się o rozwód. Podobno kobieta już dojrzała ale rozwiedziona, chcąca wyjść po raz kolejny za mąż, miała malunek na twarzy lub naklejkę w postaci niebieskiej kropki. Oznaczało to, że bogowie dały jej ponownie wolność.

Majątek dzielony był zgodnie z wkładem we wspólne małżeństwo. Dzieci zostawały z matką, ale ojciec musiał łożyć na ich utrzymanie. Dopiero po podbojach rzymskich i sukcesywnej romanizacji kobiety straciły swoją niezależność.

Ewa Michałowska-Walkiewicz

FOTO: Boudica przemawiająca do Brytyjczyków, obraz John Opie, Wikipedia, domena publiczna