Miłkowice to niewielka wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie tureckim. Dokładnie opisując jej usytuowanie należy wspomnieć, że znajduje się ona nad zbiornikiem wodnym zwanym Jeziorkiem. Również tutaj możemy znaleźć ślady świadczące o tym, że mogli zamieszkiwać tu niegdyś Celtowie.
Była to niegdyś wieś szlachecka, gniazdo rodowe rodziny Miłkowskich, pieczętujących się herbem Abdank. W drugiej połowie XV stulecia powołano tu do istnienia kościół, ufundowany prawdopodobnie przez Mikołaja Miłkowskiego. Był to akt dziękczynienia za to, że pojął on za żonę Katarzynę z Romiszewic. W czasie wizyty biskupiej w Miłkowicach, mającej miejsce w 1683 roku, zostawiono tutaj notatki, w których opisywano wspomniany drewniany kościół z trzema ołtarzami.
W 1784 roku Ignacy Lipski, pełniący obowiązki łowczego, posiadał w Miłkowicach niewielki dworek. Był on także fundatorem drugiego małego kościółka, który pełnił rolę kaplicy modlitewnej. W 1848 roku, został on obrócony w perzynę – nie wiadomo jednak dokładnie, w jakich okolicznościach miało to miejsce. Rok później dziedzic Miłkowic, Tomasz Bogdański, postawił kościół z tzw. pruskiego muru, który również okazał się bardzo nietrwały. Obecny neogotycki kościół został zbudowany pod koniec XIX stulecia. Stanowi on doskonałe miejsce dla turystycznych wycieczek – znaleźć można w nim piękne obrazy, złote krucyfiksy, złoty mszalny kielich i wiele figur osób świętych, pokrytych licznymi pozłoceniami i platerami.
Badania archeologiczne w prowadzone po zachodniej stronie wspomnianego Jeziorska, nad którym leżą Miłkowice, potwierdziły istnienie tamtejszego dworu. Okazało się również, że dwór ten postawiono w miejscu, gdzie w epoce brązu znajdowało się cmentarzysko kultury łużyckiej. Kultura łużycka występowała głównie na ziemiach polskich oraz także w ościennych państwach, takich jak: Czechy, Słowacja, Ukraina, Niemcy. Należy ona do kultur pól popielnicowych, co odnosi się do ówczesnego pochówku ciał. Jak można się domyśleć, ludzkie ciała po śmierci spalano, zaś popiół umieszczano w popielnicach, które pod warstwą kamieni zakopywano w ziemi.
Kultura łużycka dzieli się na wiele grup różniących się inwentarzem, obrządkiem pogrzebowym, a także formą osadnictwa. Podejrzewa się, że w ramach tej kultury obszary dawnych Miłkowic zamieszkiwali Celtowie – podczas prac wykopaliskowych odnaleziono bowiem wiele mis ceramicznych zawierających symbolikę celtycką.
Występowały w tym miejscu zarówno osady otwarte, jak i zamknięte, otoczone ostro zakończonymi palisadami. We wspomnianym czasie na wielkopolskiej wyspie znajdował się pierwotnie usytuowany łużycki gródek stożkowaty, podobnie jak w niedalekich miejscowościach, w których przeprowadzono już dokładne badania archeologiczne.
Wspomniane grodzisko stożkowate było niegdyś rycerską siedzibą okresu drugiej połowy XIV wieku. Zewnętrzna średnica wspomnianego grodziska, wynosiła około 30-35 metrów. W jego obrębie pozostawał zatem okrągły majdan o średnicy 10-15 metrów. Obszar ten pokryto izolacyjną warstwą surowej gliny, stanowiącej materiał przeciwogniowy i chroniący przed trudnymi warunkami atmosferycznymi. Mniej więcej pośrodku wydzielonej przestrzeni grodziska znajdowały się budynki o drewnianej konstrukcji. Były one często kilkukondygnacyjne, przez co nie należały one do najbardziej trwałych struktur.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Zdjęcie: Paweł ‘pbm’ Szubert, CC BY-SA 3.0 / Wikipedia.org
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.