Kamień celtycki to eliptyczny przedmiot, w którym przed wiekami Celtowie upatrywali wszelkiej sprawiedliwości i równowagi. Trudno zauważyć gdzie jest jego przód, a gdzie tył. Był on zawsze owiany tajemnicą z domieszką wątku magicznego, zatem uważano go za symbol dominacji dobra nad złem.
Kamień celtycki, położony na płaskiej powierzchni i wprawiony w ruch obrotowy w jedną, ściśle określoną stronę, obraca się i zatrzymuje. Obrót w stronę przeciwną powoduje szybsze zatrzymanie obrotu kamienia i wprawienie go w poprzeczne chybotanie, po czym kamień zaczyna obracać się w przeciwną stronę.
Zainteresowanie kamieniami celtyckimi wzmogło się w latach 70. i 80. XX wieku. W tym czasie opublikowano wiele prac koncentrujących się na symulacjach numerycznych fizyki kamieni celtyckich. W 1986 roku Herman Bondi opublikował prace uznane za dobrze opisujące zagadnienie dotyczące zachowania się kamieni celtyckich. Zasadniczym czynnikiem budowy kamieni celtyckich, wpływającym na ich niesymetryczne zachowanie się, jest niezgodność kierunków osi krzywizny styku kamienia z podłożem oraz jego osi bezwładności. Niezgodność kierunków tych osi uzyskuje się poprzez niesymetryczne profilowanie kamienia w miejscu styku z podłożem, co wiąże się z rozkładem masy osi kamienia.
Wyjaśnienie zachowania kamieni wymaga przedstawienie wpływu tarcia na styku kamienia z podłożem.
Takim właśnie eliptycznym kamieniem Celtowie wypędzali ze swoich osad zło. Przywoływali dobro i wszelką sprawiedliwość. Magia ta polegała na pocieraniu go o płaszcz lub też obracaniu w dłoni. Podobno gdy Druidzi zakopali taki kamień na przedprożu domu, osoba która niosła zamęt w rodzinie, musiała odejść z tego świata. Tymi kamieniami celtyccy Druidzi potrafili leczyć nawet bardzo ciężkie choroby i wszelkie przypadłości zwierząt domowych. Legendy głoszą, że gdy takowy kamień umieszczano na najwyższym wzniesieniu wioski celtyckiej, nawet największa nawałnica i burza nie była dla nich groźna.
Dziś kamienie celtyckie raczej nie mają większego zastosowania. Dużo się o nich mówi, ale w naturze już raczej nie spotyka.
Ewa Michałowska – Walkiewicz
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.