Kadzidło w życiu pradawnych Celtów

Moc białej i niebieskiej szałwii

W dawnych czasach, kiedy to ziemię Szmaragdowej Wyspy zamieszkiwali Celtowie, znany był wśród nich zwyczaj kadzenia. Kadzidło miało symbolizować przede wszystkim uwielbienie i przebłaganie bogów. Celtyccy Druidzi do wszelkiego rodzaju kadzenia używali najczęściej białej szałwii.

Unoszący się dym

Unoszący się dym z kadzideł miał przywodzić na myśl wznoszące się do bóstw celtyckich modlitwy prostego ludu. Samo spalanie się kadzidła to z kolei ogień, symbolizujący uwielbienie danego boga i szacunek dla współplemieńców.

Biała szałwia

Druidzi najczęściej używali do spalania białej szałwii, np. wtedy, gdy w danym domu zmarła jakaś osoba. Dym spalającego się ziela pozwalał zachować spokój mieszkającym tam ludziom, zaś złe duchy, które wiązały się z życiem osoby zmarłej, dymem z szałwiowego kadzidła zostały wygnane.

Aby zmienić zapach

Druidzi jako celtyccy kapłani używali kadzidła w domach zmarłego w celu zmienienia w domu zapachu po nim. A dodatkowo żałobnicy uważali, że dzięki zastosowaniu kadzidła ich modlitwy szybciej dotrą do bóstw, do których były one wznoszone.

Szałwia dobra na wszystko

Dobrym sposobem na wewnętrzne uduchowienie człowieka jest odegnanie od niego złej aury, którą może nad nim roztaczać sytuacja lub drugi człowiek. Aby zatem zapewnić komuś spokój i szczęście, Celtowie używali białej szałwii do wielu magicznych obrzędów. Kadzenie stosowali jedynie ich kapłani, czyli druidzi, a zwykły lud celtycki stosował napary szałwiowe. Taki napar również roztaczał zapach, który miał moc, by wygonić mniejsze złe duchy, a tym samym zapewnić domownikom szczęście. Stosowano także szałwię w postaci zasuszonych bukietów, które to podkładano pod poduszkę osoby chorej, wierząc, że przyniesie ona szybki powrót chorego do zdrowia. Takie zasuszone zioła wkładano też pod poduszkę kobiecie rodzącej, aby noworodek był silny i zdrowy.

Przede wszystkim uwalnianie

Biała szałwia to śliczna roślina o pięknych, białych liściach. Służyła ona przede wszystkim do uwalniania od złych mocy, uczuć, rzuconych uroków, a także wszelkich złorzeczeń. Uważana była za idealną roślinę przyciągającą dostatek, szczęście i dobrego współmałżonka. Biała szałwia ma również właściwości lecznicze i była stosowana do leczenia kaszlu, przeziębienia oraz w kąpielach.

Szałwiowa cisza

Lud celtycki podczas stosowania wszelkich rytuałów szałwiowych tego dnia musiał zachowywać maksimum ciszy. Mało wówczas wtedy ze sobą rozmawiano, a nawet nie zmywano naczyń, aby jakieś nie wypadło osobie zmywającej z ręki i nie narobiło głośnego hałasu. Wierzono, że lubiące wszelkie zamieszanie złe duchy tylko wtedy się dobrze czują w danym miejscu, gdy jest głośno. Gdy natomiast wszędzie zapada cisza, takie klimaty im nie pasują, zatem muszą one odejść.

Niebieska szałwia

Inny typ szałwii – szałwia niebieska (Salvia azurea), nosi taką nazwę ze względu na posiadanie urokliwych, intensywnie pachnących kwiatków. Roślina ta sprawia wrażenie kruchej i drobnej, ale już dawni druidzi znali jej potężną magiczną moc.

Stanowi ona również element kultury celtyckiej. Druidzi używali tej rośliny podczas religijnych obrzędów i rytuałów. Druidzi bardzo często wdychali dym z palonej niebieskiej szałwii, który pobudzał ich zmysły, a przede wszystkim rozbudzał w nich wizje, podczas których dobre duchy udzielały druidom rad we wszelkich sprawach życiowych. Niebieskiej szałwii nie podkładano nigdy nikomu choremu pod poduszkę, sądząc, że do jej zapachu ściągają małe elfy, których uporczywy śmiech powoduje szum w uszach u cierpiącej osoby. Bardzo chętnie niebieską szałwią dekorowano domy, a nawet zatykano ją pod belką stropową budynków gospodarczych, wierząc, że roślina ta ściąga zdrowie i należyty przychówek.

Ewa Michałowska-Walkiewicz