W imię sprawiedliwości
Historia celtyckiego kaptura jest długa i zawiła. Kaptury nosili przede wszystkim druidzi na znak ich sprawiedliwości i sądowniczego powołania.
Historia kaptura pochodzi z epoki późnego żelaza. Ale ma ona swoje odbicie także w wiekach średnich. Kaptur spotkać można także w zbrojach kolczych, ponieważ właśnie on doskonale chronił człowieka przed zranieniami na polu bitwy, a także służył jako klasyczne nakrycie głowy, skrywając czyjąś tożsamość.
Duże kaptury
Bardzo duże kaptury nosili zarówno zakonnicy, jak też chłopi. Twarz schowana w kapturze, doskonale chroniła się ich przed niesprzyjającym działaniem czynników atmosferycznych. Wśród ludów celtyckich kaptur był też szeroko propagowanym, a jednocześnie nieodzownym elementem płaszczy kapłanów celtyckich – druidów. Kaptur był symbolem czegoś wyjątkowego. Synonimem wybrania pewnej grupy ludności, która mogła go nosić.
Chować głowę
Druidzi wierzyli, że schowanie głowy pod kapturem służy ich głębszemu skupieniu się, a tym samym lepszej integracji ze światem duchowym. Nosili oni kaptur w imię sprawiedliwości, którą to wymierzali celtyckiemu ludowi. Z biegiem czasu w epoce średniowiecza symbolika kaptura trochę straciła na znaczeniu, ponieważ był on często wykorzystywany przez złodziei i osoby wyjęte spod prawa.
Długie modlitwy
Druidzi, wkładając strój z kapturem, oddawali się długim modłom i kontemplacjom, podczas których prowadzili rozmowy z duchami przodków, jak i również z bogami, w które wierzył cały celtycki lud. Kaptur pozwalał wyłączać się im z otaczającego świata i być skupionym tylko na sprawach duchowych.
Aby wymierzyć sprawiedliwość
Gdy druidzi byli zobligowani do wymierzenia komuś sprawiedliwego wyroku, wdziewając na siebie płaszcze z kapturem, pozbawiali się tym sposobem swojej tożsamości. Otrzymawszy ciężką karę od druidów, członek społeczności celtyckiej nie mógł rościć awersji do żadnego z kapłanów, bo tak naprawdę nie wiedział, od którego otrzymał wyrok.
W podzięce bogom
Druidzi, składając podziękowania bogom, musieli być odziani w kaptury, które, opadając im na twarz, wygłuszały ich głośną modlitwę zanoszoną do bogów. Gdy modlitwy te miały miejsce przy palących się ogniskach, kaptur zadzierzgnięty na twarz nie pozwalał wdychać druidom nadmiernej ilości dymu roztaczającego się wokół, by mogli oni zachować trzeźwość umysłu.
Stroje kapturowe druidów znalazły swoje odbicie w niektórych legendach irlandzkich. Tam często nazywano ich zakapturzoną społecznością celtycką.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.