Druidzi

Aniołowie i cudotwórcy

W historię pradawnych Celtów od zawsze wpleceni są Druidzi. Można postrzegać ich jako „dobrych aniołów”, które czuwały nad szczęściem Szmaragdowej Wyspy. Ich istnienie potwierdzają różne źródła historyczne, począwszy od legend i mitycznych opowiadań.

Zdaniem Pliniusza

Wielki filozof Pliniusz urodzony w dzisiejszych Włoszech dowodził, że „druidyzm” zrodził się w Galii, stamtąd zaś zawędrował do Brytanii i na dzisiejsze tereny Irlandii. Instytucja druidyzmu na Szmaragdowej Wyspie dzieliła się na trzy grupy: druidów, filidów i bardów.

Druidzi byli jedną z najważniejszych grup społeczności celtyckiej. Przepowiadali przyszłość poprzez wróżenie i ściąganie do realnego świata dobrych duchów opiekunów. Potrafili w tylko sobie wiadomy sposób wezwać nawet bogów, by prosić ich o szczególne błogosławieństwo i łaskę. Dzięki nim potrafili odczynić rzucane czary i sprawić, by po dniach niepowodzeń, na Wyspę zawitało szczęście i ogólnie pojęte dobro. Z racji swojej relacji z bogami, w życiu Celtów, Druidzi byli kapłanami.

Mięso kota

Niektórzy z Druidów, zmuszeni byli do spożywania na czczo mięsa z pieczonego kota, co wprawiało ich we wróżbiarski trans. Pisali wówczas czterowiersze, które obrazowały najbliższą przyszłość Celtów.

Druidzi potrafili także sprzeciwiać się swoim bogom, a nawet zaklinać złe duchy. Kiedy kapłani celtyccy walczyli przeciw bogini Carman, potrafili tak zauroczyć wspomnianą boginię, że zapomniała Celtom ich przewinienia, a dodatkowo ich błogosławiła.

Legendy celtyckie przypisują Druidom także nieograniczoną mądrość, umożliwiającą im natychmiastową odpowiedź na każde pytanie. Dodatkowo byli cudotwórcami, ponieważ z listka mogli wyczarować motylka, zaś z trawy łany zbóż.

Nienaruszalność tradycji

Druidzi strzegli tradycji i nienaruszalności obyczaju plemiennego Celtów. Przy wstępowaniu na tron nowego króla, kapłani określali legalność jego urzędu pod względem pochodzenia z właściwej gałęzi rodu.

Znajomość tradycyjnej literatury, mitu i legendy, umiejętność poetyckiej improwizacji, czyniły z nich przede wszystkim ludzi zasłużonych dla przetrwania celtyckiego dorobku epickiego.

Hierarchia

Druidzi tworzyli pewnego rodzaju stowarzyszenie kapłanów, do których przynależność nie była dziedziczna. Najstarszy z nich pełnił władzę zwierzchnią. W wypadku jego śmierci następował po nim ten, który odznaczył się największą godnością i dostojeństwem.

Druidzi żyli we wspólnocie zbliżonej do dzisiejszej organizacji klasztornej, jednak mogli mieć żony i brać czynny udział w życiu społecznym, a nawet w wojnach. Niewątpliwie w działalności Druidów sprawy wiedzy i nauczania odgrywały ogromną rolę, stanowiąc filar ówczesnej cywilizacji celtyckiej. Druidów uważano za potężnych czarowników, a nawet często oddawano im cześć niczym bogom.

Ewa Michałowska-Walkiewicz