Celtowie wynaleźli beczki

Drewniane beczki na śledzie i wino

Drewniane beczki, które najczęściej wykorzystuje się celem przechowania większej ilości wina, zostały wynalezione przez celtyckie plemiona galijskie. Sprawdziły się zarówno podczas transportu trunków wąskimi dróżkami Alp, jak też drogą morską, na której szalały sztormy.

Lepszy, bo drewniany

W czasach antycznych do przechowywania win zarówno słodkich, jak tych wytrawnych, używano glinianych amfor, które łatwo się tłukły. Początkowo beczki wykonywano z drewna drzew owocowych, jednak szereg lat udowodnił, że najlepsza do tego celu jest dębina.

Wpływ dębowej beczki

Dębowe drewno, jak nietrudno się domyśleć, posiada naturalny zestaw zapachów żywicznych, waniliowych, goździkowych, a nawet tytoniowych. Celtowie wiedzieli, że przechowując wino w beczkach z tego szlachetnego drewna, potrafi się ono dodatkowo zaromatyzować.

Łatwo domyślić się, że leżakujące w beczkach przez długi czas wino wzbogaca się mieszającymi się ze sobą wieloma aromatami. O tym wiedzieli Celtowie, a wytworzone przez nich beczki z drewna dębowego do dziś noszą nazwę „irlandek”.

Dodatkowo Celtowie wypalali beczki drewniane w czasie ich produkcji. W efekcie uzyskiwali w ten sposób kolejną gamę palonych słodkich zapachów do wina, takich jak kawa i miód.

Fermentacja w beczkach dębowych

Celtowie ogromną wagę przykładali do obowiązkowej fermentacji, które poddawane jest wino. W drewnianych beczkach potrafili w optymalny sposób kontrolować temperaturę trunku, czego nie da zrobić się w beczkach metalowych czy też naczyniach szklanych.

Moszcz owocowy znajdujący się w beczce drewnianej podnosi swoją objętość i temperaturę, jednocześnie wytwarzając estry aromatyczne wpływające na jakość smaku wina. Gdy temperatura w pomieszczeniu, gdzie usytuowana jest beczka z winem, jest wystarczająca, alkohol fermentuje łatwiej, o czym doskonale wiedzieli dawni mieszkańcy Szmaragdowej Wyspy.

Jakie są beczki?

Wytwarzane dziś dębowe beczki na wino wciąż wykonywane są według staroceltyckiej sztuki bednarskiej. Do wyrobu wspomnianych naczyń używa się desek z dębu szypułkowego i nieszypułkowego. Beczki takowe dla najlepszego ich uszczelnienia, „optykane” są tatarakiem i wykonuje się je bez używania kleju. Według celtyckich tradycji, beczki dodatkowo żywicowano od środka, a ich szczelność sprawdzano czerpiąc wodę z rzeki. Następnie naczynie osuszano na wolnym powietrzu. Wierzono, że owady nadlatujące do beczki świadczą o jej jakości i aromacie.

Ewa Michałowska -Walkiewicz