Burza dla Celtów

Bogowie burzy i piorunów

Burza w wielu odwiecznych wierzeniach odgrywała bardzo ważną rolę. Bóstwa odpowiedzialne za jej istnienie zajmowały najważniejsze miejsca w panteonach wszystkich religii.

Gdy na Irlandię najechali Wikingowie

W mitologii słowiańskiej piorun jako jedno ze zjawisk występujących podczas burzy symbolizuje boga Peruna. Zarówno Słowianie i Celtowie wierzyli, że pierwsze uderzenie pioruna zapładnia ziemię na wiosnę. W mitologii greckiej za burzę odpowiedzialny był Zeus, uważany za władcę błyskawic. Często nazywano go Gromowładnm. W mitologii nordyckiej zaś, bogiem burzy i piorunów był Thor. Gdy na Irlandię najechali Wikingowie, nosili szyjach wisiorki w kształcie młota Thora.

Celtycki panteon

Starożytni Celtowie stworzyli cały panteon bóstw, którzy w taki czy w inny sposób związani byli z naturą. Wśród nich bardzo ważną pozycję zajmował Taranis, czyli bóg piorunów i władca nieba. Znany był swojej ogromnej mocy, przez co zawładnął wyobraźnią Celtów, którzy chętnie układali o nim poezję i śpiewali dla niego pochwalne pieśni.

Pochodzenie boga nieba

Taranis, którego imię pochodzi od celtyckiego słowa oznaczającego „grzmot”, był bogiem związanym z siłami natury. Używał piorunów jako swojej broni, nie tylko podczas wyładowań atmosferycznych. Często przedstawiano go z kołem lub piorunem w prawej dłoni. Czczono go jako potężne bóstwo, a zarazem wojownika. Przedstawiany był jako mężczyzna w średnim wieku o silnej posturze i długiej brodzie. Cieszył się ogromnym szacunkiem i zajmował czołową pozycję wśród celtyckich bogów.

Kult

Kult Taranisa był rozpowszechniony w całym świecie celtyckim. Wierzono, że oddając cześć Taranisowi, można złagodzić jego gniew, zapewniając tym samym równowagę w przyrodzie. Składano mu ofiary mające na celu pozyskanie jego błogosławieństwa. Składały się one głównie ze zwierząt, szczególnie byków, których siłę kojarzono z piorunami. Jeśli w trakcie modlitw i rytuałów ku czci Taranisa słyszano grzmot, uznawano, że jest to odpowiedź zadowolonego bóstwa.

Symbole i reprezentacje

Jednym z symboli Taranisa było koło reprezentujące ruch nieba oraz cykliczność natury. Rydwan tego boga wiązano zaś ściśle z burzą. Z Taranisem kojarzono też błyskawice, drzewa dębowe i byki.

Bóg piorunów i nieba

Druidzi, chcąc czerpać moc od Taranisa, podczas największych burz wychodzili ze swoich domów i klęcząc wysławiali jego imię. Nierzadko z domów podczas wyładowań atmosferycznych wynoszono również chorych, aby bliskość błyskawic uzdrowiła ich. Co więcej, Taranis swoimi piorunami swatał również małżeństwa. Jeśli podczas burzy jakiś mężczyzna napotkał w lesie kobietę, musiał za nią wyjść. Wierzono bowiem, że taka para została połączona poprzez pioruny bóstwa.

Dziś raczej każdy boi się burzy i nie wychodzi z domu podczas jej trwania. Nieodmiennie, od wieków, jej potęga i bezmiar budzi w człowieku respekt.

Ewa Michałowska- Walkiewicz