Bractwo Filidów

Irlandzcy poeci

Filidowie byli członkami ważnej kasty celtyckiej wysoko wykształconych poetów i wróżbiarzy. Mieszkali na terenach dawnej Szmaragdowej Wyspy. Tytuł Filida był często dziedziczony w danej rodzinie. Uzyskanie go wymagało jednak długich lat pobierania nauki, obejmującej pamięciowe przyswajanie setek opowieści, wierszy i rodzinnych genealogii. Istniało siedem rang Filidów, z których najwyższą był Ollamh.

Znaczenie terminu Filid

Początkowo nazwa Filid oznaczała „piewca i miłośnik piękna”. Z końcem dziesiątego stulecia, celtycki tytuł zaczął być używany jako określenie poetów, strażników pradawnych tradycji, mędrców i uczonych. Przypisywano im umiejętność władania nadnaturalnymi mocami, co zbliżało ich do przedchrześcijańskich Druidów.

Pieśni wychwalające celtyckich bogów

Głównym zadaniem Filidów, było wychwalanie celtyckich bogów w ciągu całego dnia, a w sposób szczególny podczas różnych pogańskich świąt, które były kultywowane przez Celtów. Teksty poetyckie, które były recytowane przez Filidów dzieliły się na dwie główne grupy: teksty główne (prím-scéla) i teksty uzupełniające (fo-scéla). Spośród 350 tekstów, jakie znali Filidowie, 250 były teksty głównymi, zaś 100 uzupełniającymi. Do dziś dnia zachowała się drobna część tych opowieści. Dotrwały jednak do naszych czasów szerokie spisy tytułów historii, opiewanych przez Filidów.

Opowieści o życiu

Filidowie, śpiewali przede wszystkim pieśni dotyczące codziennego życia człowieka. Opisywali, w jaki sposób polowano na grubego zwierza, zasiewano pola, a także jak wyglądał zbiór zboża. Najwięcej pochwalnych pieśni śpiewali na temat gotowania strawy i prowadzenia modlitwy dla wychwalania bogów. Filidowie bardzo dużą część swoich utworów poświęcali także tańcowi celtyckiemu, który stanowił podstawową cześć dnia codziennego ludu Szmaragdowej Wyspy.

Ewa Michałowska -Walkiewicz

FOTO: An Ollaimh Righ (Mistrz poezji szkockiej) podczas koronacji Aleksandra III na króla Szkotów, 1249 r, Wikipedia, domena publiczna.