Biżuteria Wikingów

Amulety odwagi i szczęścia

Wikingowie znani byli jak lud północy, którego cechowała odwaga i waleczność. Postrzegani byli oni przez średniowiecznych chrześcijan jako lud brutalny i prymitywny. Zamieszkiwali oni także podbitą przez siebie Zieloną Wyspę, gdzie założyli najpotężniejsze z miast o nazwie Dublin. Wikingowie oprócz prowadzenia wojen uwielbiali nosić wszelką biżuterię, która przede wszystkim musiała błyszczeć.

Czym była biżuteria

W Skandynawii biżuteria była odzwierciedleniem statusu społecznego. Uważano, że im droższe kruszce używano do wyrobu biżuterii, tym bardziej majętny był jej właściciel. Biżuteria Wikingów pełniła rolę czysto praktyczną. Noszono broszki, zapinki i sprzączki, które podtrzymywały kobiece sukienki lub spinały włosy lub też wierzchnie okrycia.

Na handel wymienny

Ozdoby Wikingów służyły im jako towar wymienny. Wojownik noszący srebrną bransoletę na ramieniu, mógł za nią coś kupić lub wymienić za jakąś konkretną usługę. Noszenie biżuterii przez ten północny lud miało też wydźwięk duchowy i religijny. Ozdoby na ciałach i broni były powiązane z wierzeniem właściciela, że przyniosą mu szczęście lub ochronę przed złym losem.

Bransolety Wikingów

Ozdoby Wikingów miały również głębsze znaczenie. Używano również biżuterii jako pewnego rodzaju form zacieśniania więzi z innymi wojownikami lub konkretnymi bóstwami. Po udanych podbojach Wikingowie równo dzieli swoje łupy między siebie. A udane zwycięstwo uważali, że zawdzięczają ozdobom mającym wygrawerowane symbole religijne.

Też ze skór zwierząt

Waleczni Wikingowie sprzedawali żelazo, drewno oraz skóry zwierząt. Towary te wymieniali na złoto, srebro, jedwab oraz przyprawy. Choć wskutek wypraw łupieżczych Wikingowie często zdobywali biżuterię przeciwnika, nigdy nie wkładali jej na siebie, ani też nie dawali jej swoim kobietom. Sądzili bowiem, że ich bogowie będą się za to na nich gniewać. Aby zatem skorzystać z tak cennego łupu jakim była biżuteria wroga, przetapiali kruszec a następnie formowali według własnych potrzeb.

Naszyjniki, pierścienie i bransolety Wikingów

W grobach odkopanych przez archeologów najczęściej spotykano biżuterię ludów Północy. Były to szerokie i masywne pierścienie i naszyjniki z wielkimi wisiorami. Pierścienie zakładane były nie tylko na palce, ale również na szyję. Bransolety były często tworzone za pomocą poczwórnego splotu z głową wilka, smoka lub węża. Wikingowie nosili okrągłe broszki, klamry i zapinki. Ozdabiali je drogimi kamieniami, kruszcami i koralikami. Do produkcji ozdób używano bursztynu, złota i srebra. Niezwykle popularne było tworzenie biżuterii z kłów i kości zwierząt morskich.

Symbole Wikingów

Ozdoby Wikingów były zróżnicowane pod względem zdobniczych motywów. Zdecydowanie najczęstszym motywem był młot nordyckiego boga Thora. Wisior czy pierścień z Mjolnirem, czyli ze wspomnianym młotem, miał dla nich ogromne znaczenie. Podobnie było z takimi motywami jak kruk Odyna i Koło Słońca, zwane Vegvisir. Zdarzało się, że na ozdobach umieszczano wizerunki bogów, np. bogini Frigg, czy Freyi. Na ozdobach Wikingów można było dostrzec również motywy związane z ich wierzeniami, na przykład drzewo życia lub hełm grozy.

Ewa Michałowska-Walkiewicz

FOTO: facebook.Com/Thecelticsymbolspage